Koszmar nocy letniej

Umysł splątany obudził się w środku nocy,

brakowało mu tchu, jęczał, kulił się i skowyczał.

Ogarnął go smutek nieskończony.

Niewypowiedziany ból przeszywał w każdej drobnej sekundzie istnienia.

Łkał i  płakał długo próbując pogodzić się ze smutną prawdą.

Łzy kapały na chłodną ziemię, w którą wtulił się przelękniony.

Jego świat rozpadał się na kawałki.

Nie było już ogrodów edenu, nie było tego ciepła które tuliło go do snu.

Teraz wśród ciemności, zimna i własnych krzyków rozpaczy błądził niczym po omacku poszukując nowej drogi.

Lecz nigdzie nie mógł jej odnaleźć.

Chciał umrzeć, wiedział że tego właśnie pragnie. Odejść na zawsze do krainy w której nie ma uczuć.

Nie chiał już czuć, nie chciał już nic widzieć, ani słyszeć.

Nie nie chciał już mieć przed sobą tym ponurych obrazów które go niszczyły z każdą chwilą.

Chciał przestać istnieć...