Wszystkie te drogi

Umysł płakał długo... myślał o utraconych nadziejach,

myślał o wszystkich planach które snuł latami.

Niestety plany te przepadły w świecie smutnej rzeczywistości.

Stanął nad taflą wody i spoglądając w nią z nadzieją ujrzał jedynie anioła ze spalonymi skrzydłami.

Ludzie go okaleczyli, chciał im oddać wszystko co miał, a oni go próbowali zabić.

Chciał być taki jak oni, delikatny, dobry kochający. Widział w ich oczach tyle radości i miłości.

A teraz stoi tu sam, brudny, zziębnięty. Nie czuł już do nich nic. Już ich nie kochał. Już ich nie pragnął.

Chciał żeby odeszli i go zostawili. On przetrwa, jak zawsze.

Patrząc w lustro wody szuka siebie. Szuka tego co ukrywał w środku.

Czemu dał zasnąć aby żyć wraz z ludźmi. Dziś już nie chce, żeby to spało. Chce znów poczuć żar tysiąca słońc.

Nie chce być już twarzą którą nigdy nie był. Maską przybraną dla spokoju duszy. Budzi się. Wolno lecz konsekwentnie zrywa krępujące go kajdany.

Czuje wewnętrzny ogień, który go rozpala. Wie że wkrótce znów sięgnie po ognisty miecz którym 

będzie walczyć z całym światem.

Widzi płomienne znaki układające się w jego imię. A brzmi ono R@PHAEL....

Umysł splątany obudził się w środku nocy,

brakowało mu tchu, jęczał, kulił się i skowyczał.

Ogarnął go smutek nieskończony.

Niewypowiedziany ból przeszywał w każdej drobnej sekundzie istnienia.

Łkał i  płakał długo próbując pogodzić się ze smutną prawdą.

Łzy kapały na chłodną ziemię, w którą wtulił się przelękniony.

Jego świat rozpadał się na kawałki.

Nie było już ogrodów edenu, nie było tego ciepła które tuliło go do snu.

Teraz wśród ciemności, zimna i własnych krzyków rozpaczy błądził niczym po omacku poszukując nowej drogi.

Lecz nigdzie nie mógł jej odnaleźć.

Chciał umrzeć, wiedział że tego właśnie pragnie. Odejść na zawsze do krainy w której nie ma uczuć.

Nie chiał już czuć, nie chciał już nic widzieć, ani słyszeć.

Nie nie chciał już mieć przed sobą tym ponurych obrazów które go niszczyły z każdą chwilą.

Chciał przestać istnieć...